futbol

Gözler hep seni arar Şanlı Göztepe

Gözler hep seni arar Şanlı Göztepe

Çocuklarımıza, torunlarımıza vazgeçmediğimizi gösterebilirsek ve onlara da vazgeçmemeyi öğretebilirsek ne mutlu bizlere, yoksa sokayım ligine de kümesine de… Arkamız sağlam gelsin, Göztepe tribünleri bitmesin, 20-30 yıl sonra bile her gittiğimiz şehirde özel önlem alınsın, stadlar sadece biz geliyoruz diye dolsun bunlar bize yeter… Yoksa biz, falanca teknik direktörü alırsanız sizi ligten düşürürüz diye gelen telefonları da duyduk, şu maçta olay çıkartırsanız ceza veririz size diye…

Herkes futboldan anlar

Atif Kececi ‘Yoneticilik Sanati’ baslikli makalesini soyle sonlandiriyor: “… Okulu olmayan spor kulubu yoneticiliginin egitimini almis insanimiz yok. Uzun sure yoneticilik yapip tecrube sahibi olanlar ise ne hikmetse kenarda tutulmaktadirlar. Gunumuzdeki yonetici profilini anlatan en onemli gosterge yaptiklari aciklamalardaki sacmaliklar olmaktadir.” Icinde ‘spor kulubu yoneticiligi’ ifadesi gecen bir yazi okurken heyecanlaniyor insan!

Tribünde sinyalcilik rehberi

Küçücük çocukken başlar bu heves; tribüne girmek, sahada top koşturanları bir şekilde görebilmek. Tabi anneden, babadan alınan paralarla cüzi harçlıklarla bu iş olmuyordu o yüzden “Abi benide sok be içeri” cümlesi o günlerde ağzımızdan eksiltmediğimiz türden bir cümleydi. Geneldede içeri girerek sonuçlanırdı bu karşılıklı paslaşmalar. İşte küçekken başlar ve insanın içine işler bu ‘sinyal’ olayı. Bir kere tadını aldın mıydı artık vazgeçemezsin hep ‘sinyal’ girmeye…

Fasulyeden halı saha maçları-1: Adamın “gol” diyor…

Bu cümle kalıbını bilmeyen yaşıtımız yoktur sanırım. Gazozuna oynadığımız mahalle maçlarının beylik cümlelerindendir. Rakip takım oyuncusu pataküte hücumdan sonra bizim kaleye gelir, topu da ağlarımıza -ne ağı lan mahalle maçında?- gönderir. Bir sevinç yumağı oluşturup, “nasıl da koyduk” makamından bir türkü çığırırken tam da o sırada bir karışıklık hasıl olur ya da oldurulur, “ne golü lan, taşüstüydü” denir. Rakip takımın fuleli forveti “kabak” gibi gol…

Futbol online!

Futbol online!

O Fener’de, bu Cimbom’da, şunun transferi bitti ama karısı naz yapıyor, aman aman fiyat yükseltiyorlar tadındaki transfer haberleri ile geçen bir ölü dönem; dudaklarda uçuk, suratlarda sivilce, tırnaklarda oral bir tecavüz şeklinde tezahür etti. Ve sonunda “Turkcell Süper Lig artık başlasın ulan” çığlıkları yerini “Ahmet Abi, başladı, başladı, kap biraları gel”lere bıraktı.

Bi’ kafa bi’ sigara

90’da Hisar konserlerinin yapıldığı yerde ana kucağında İngiltere – Kamerun maçındaki Milla’nın dansını izlemeyle başladığım “dünya kupası” maceramın son ayağı çok da keyif vermedi açıkçası. 5 yaşında izlediğim kupadan bu yana 16 yıl yani 4 kupa geçti, en olgun çağımızdaki kupadan beklentilerimiz de fazlaydı doğal olarak. Yazının sonlarına kadar özel isimlerden bahsetmeyeceğim, ama yazının sonunu en özel isimle bitireceğim. Günümüz futbolunun stratejileriyle gol yememeyi şiar…

Bir kupa insanın kalbini kaça bölebilir ki?

Kupa başlamadan birkaç gün önce ofise “buraya televizyon alalım” dedim. Şiddetle karşı çıkıldı. Niye anlamadım. Maçları yarım yamalak seyredebildim. O yüzden maçların hepsini izlememişin, ne favoriler vardı daha demeyin. Benim adım Hıdır, elimden gelen budur. (FIFA ev kirasını ödesin) Kupadan önce gruplara bakarken ben kendi ölüm grubumu belirledim. Angola’nın olduğu gruptu. Dünya kupasının geleneği mazlumun yanında olmaktı. Angolayı favorim yaptım. Gruptan ikinci çıkarsa adak adadım…

Top hala yuvarlak mı?

Mahalledeki abilerimizin, bizim topumuzla oynadığı ve o top sayesinde kendimize kadroda “fasülyeden” de olsa yer bulmamızla sevdiğimiz futbolun geldiği noktada milyonlarca dolarla, milyarlık kombinelerle, her sene yenilenen cicili bicili orijinal formalarla anılmasından rahatsız olmakla beraber, varolan düzenin bir parçası olmaktan da geri duramıyoruz. Geri durmaya çalışanlara bir kulak kabartmakta fayda var diye düşünüyorsanız İletişim Yayınevi’nin düzenlediği sohbetlerde yer almanız yeşil çimin kokusunu içinize çekmek için…