10 Lira’m

Dün işten çıkarken ATM’den para çekmiştim. 3 tane 20’lik. Cüzdan da çektiğim paralardan başkası da yoktu kağıt olarak. 3×20, o kadar… Akşam eve gittim, yemek sipariş ettim. 11.75 tuttu. 20’liklerden birisini verdim çocuğa, “1,75 var mı abi?” dedi, “var” dedim. Cüzdanın bozukluk kısmı da sereserpe doluymuş, ordan 1,75 bulmaya çalışıyorum. Bulamadıkça terledim, terledikçe panikledim. Sanki çocuğun sabırsızlığı artıyor, ben 20 saniye içinde o parayı vermezsem yemeği vermeyecek, dönüp arkasını gidecekmiş gibi… En nihayetinde buldum, verdim; ve tabii ki alıp afiyetle yedim yemeğimi… Geçti, gitti…

Bugün sabah 06:20’de uyandım, apar topar hazırlandım ve servisi beklemeye başladım. Biraz hızlı hazırlanmış olmalıyım ki, genelde ucu ucuna yakaladığım servisin gelmesine 10 dakikaya yakın süre vardı. Hemen yaktım bir sigara… İstanbul sabahı alabildiğine sisli, kasvetli…

Düşün daha yeni uyanmışım. Hatta uyanamamış; anlamsızca sigara içiyor, “Akşam eve gelince erkenden uyuyacağım” diye her gün kendime verip de tutamadığım sözü yineliyorum.

Sonra keskin bir “Laaan?!!” sesi kafamda… Kendi kendime cevap veriyorum;

– Noldu olm?
– Lan gerizekalı, sen dün çocuğa 1,75 verdin ya…
– Ee, verdim evet…
– Peki 10 lirayı geri aldın mı kuş beyinlim benim?!
– Aaa… Aaasiktirrr!

Aaasiktir tabi ya… Hemen al cüzdanı, bak bakalım 10 TL var mı orda… Yok di mi? Yok tabi a.k. Sabah sabah düşündüğün şeye mi yanasın, 10 TL bahşiş bıraktığına mı?..

Bugün de ordan sipariş versem, “abi böyle böyle olduydu dün” desem? Samimiyetimi ispatlayabilir miyim? Yoksa beleş yemek peşinde koşan bir çakal damgası mı yerim? Allahım o 10 TL’yi alamazsam, oturur ağlarım… Koydu olm, evlat acısı gibi koydu 🙁